Een smoesje is een uitvlucht of een verzinsel dat je zelf ook wel eens gebruikt als de waarheid je niet aanstaat. Je bent niet te laat omdat je je hebt verslapen, nee, je bent te laat omdat je een zeer belangrijk telefoontje kreeg dat je echt moest beantwoorden. Je bent niet op je afspraak verschenen, niet omdat je geen zin had om naar buiten te gaan, maar omdat… en verzin het maar. Op dit fenomeen van uitvluchten in de vorm van verzinsels is ons spreekwoord gebaseerd: De smoesjes zijn goed, maar de praatjes deugen niet! Maar wat gebeurt er als je de praatjes nu eens uiterst serieus neemt? O wat kan ik je dat aanraden. Een voorbeeld.Tot mijn tevredenheid komt, laat ik hem John noemen, wekelijks naar onze groep. Ik ben daar heel blij mee want ik denk dat de onderwerpen die daar behandeld worden heel goed zijn voor deze jonge gast van 18. Maar een paar weken geleden was hij er...

Deze maand een provocatieve techniek die heel lekker werkt in deze vage tijden van: je houding bepalen of meegesleurd worden. Het is de techniek van het innerlijk probleem naar buiten brengen en dan objectiveren. Voorbeelden: meneer Alzheimer. Het ding angst. Mijn vriend alcohol. Sluipmoordenaar Corona, zoals ik gisteren een studente hoorde zeggen. Hoe werkt het?In plaats van overgeleverd te zijn aan het probleem en van daaruit te redeneren en te denken, plaats je het buiten jezelf. Nu is het iets waar je je mee kan verhouden. Je kan er naar kijken en erover nadenken en je positie bepalen. Van speelbal naar… de bal spelen. Hoe ziet meneer Alzheimer eruit? En het ding angst? Welke kleur heeft het? Wat wil hij? Wat doet mijn vriend alcohol of sluipmoordenaar Corona? Wat zegt ie? Provocatief gezien: objectiveer overdreven, hoe speelser des te beter! Beeld vriend alcohol uit die...

Tijd is een gek ding. Zeker in dit rare jaar 2020. Ik had toch gezworen dat mijn laatste e-zine in november geschreven was. Het bleek oktober te zijn. De dakloze jongeman waar ik toen over schreef, heeft inmiddels een goede plek in de Utrechtse opvang gevonden. De kans daarop was klein. En toch! Hallelujah. Kans is voor mij een provocatief woord. Als ik het gebruik, lach ik vaak. Hoe groot was de kans dat ik ooit contextueel therapeute zou worden? Nul, had ik gezegd tot 2018. Nu, in 2020, ben ik het toch geworden! In het leven kruisen noodzaak en mogelijkheid elkaar. Wanneer je die tegelijkertijd in het oog hebt, ziedaar: je kans! Durf je ‘em te grijpen? Ik zou zeggen: bij twijfel: doen! Kansen worden je niet voor niets geboden.

Deze maand ‘sliep’ een jongen van net 18 eerst op straat en daarna een nacht bij ons in de tuin van Villa Vrede. Hij kwam de opvang niet in vanwege, vanuit Utrechts oogpunt gezien, redelijke eisen. Alleen voldeed deze jongeman daar niet aan. En werd ik weer geconfronteerd met het feit dat bij ons in Nederland een jonge dakloze vluchteling zonder ouders, familie of netwerk niet zomaar bed, bad en brood kan krijgen. Tot 18 jaar wonen ze in het AZC, kunnen bij een voetbalteam, naar school. De dag dat ze 18 worden is dat allemaal op slag afgelopen. Deze jongen begreep daar niets van, emotioneel gezien. Hij snapte ook niet dat hij, om weer ergens in een opvang te komen, hij een nieuwe asielprocedure moest voorbereiden “Nee man, asiel is niet leuk voor mij man,” zei hij, mij trouwhartig aankijkend, want hij vond mij heel aardig. “Ja, dat begrijp ik” zei...