Al die oordelen, ze vliegen je om de oren… Valt jou ook van alles op bij andere mensen, maar houd je dat voor je? Zonder oordeel elkaar tegemoet treden is een heel loffelijk streven ten behoeve van een open communicatie. Tegelijkertijd is niet oordelen een “mission impossible”. Ons beoordelingsvermogen helpt ons door de dag. “Deze man moeten we te vriend houden”. “Deze persoon is absoluut onbetrouwbaar.” “Wat een aardig mens, kijken of ik in de buurt kan komen.” En zo voort. We denken van alles over andere mensen. Gelukkig maar, dat geeft ons richting en motivatie. Wel is er een groot verschil tussen een VERoordeling en een BEoordeling. Als we een open communicatie nastreven is het zeker goed om elke VERoordeling nog eens goed te heroverwegen. Een veroordeling blokkeert aansluiting, verbinding met een ander. Een BEoordeling is heel andere koek. Naar mijn mening en ervaring is het...

Misschien heb jij dit ook: het nieuwe seizoen na de vakantie is nog maar net begonnen, maar voelt alweer zwaar door alles wat op ons afkomt. Niet alleen uit Afghanistan, maar ook vanuit het werkveld: in mijn geval het pastoraat met ongedocumenteerde vluchtelingen in Utrecht. God zij dan geloofd en geprezen voor het provocatieve: de liefde, lach en uitdaging ineen. Een ernstig gesprekIk sprak een vluchteling die ik allang ken in de tuin van Villa Vrede. (www.villavrede.nl) Hij liet mij op zijn telefoon een hem toegestuurde foto zien. “Wat zie je?” vroeg hij mij. Ik keek en zei: “Dat ben jij.” “Nee, zei hij. “Dat is mijn vader.” “Wat!” zei ik en keek nog eens goed. “Ja, nu zie ik het, een andere geest, maar toch: twee druppels water! Wat geweldig, wat mooi!” zei ik en sloeg hem enthousiast op zijn schouder, want ik weet...

Pasgeleden werd iemand kwaad op mij. Zo kwaad dat hij uit ons gesprek wegliep. Ik was stomverbaasd. Meestal zie of merk ik wel aan iemand dat diegene boos wordt en als dat niet mijn bedoeling is kan ik nog gemakkelijk bijsturen. Maar bij deze man had ik helemaal niets opgepikt aan oplopende woede. Ik was juist lekker provocatief met hem bezig, hem voortdurend spiegelend en ook vragend: ja, maar wat is nu precies je probleem? Maar toen hij weg was realiseerde ik mij dat ik toch wel onbewust iets van zijn innerlijke reuring had opgevangen, want anders was ik niet provocatief met hem geworden. Keus Je hebt als gesprekspartner en als pastor of coach altijd de keus: ga ik nu het contact aan met die ander en mezelf? Zo ja, op welke wijze? In mijn geval kan ik pastoraal, contextueel of provocatief met mensen werken en ook nog gewoon als Marieke, die trouwens toch altijd overal wel in...

Een hartversterker”Na de coaching was ik heel blij. Dat kwam ook doordat je zo resoluut van het problematiseren wegbleef. Ik realiseerde me dat ik dat (problematiseren) veel doe, bijna als een gewoonte. De gedachte dat ik daar van weg zou blijven, gaf me vleugels. Mijn man zag het bij thuiskomst aan me. Ik denk dat ik ondertussen wel weer deels in mijn gewoonte ben teruggevallen, maar de gedachte dat ik daarin een keus heb, en de herinnering aan hoe het voelde zónder, vind ik heel bevrijdend.Ik heb me minder alleen gevoeld met mijn getob. Ik heb me gesteund gevoeld in mijn zoektocht. Ik heb me serieus genomen gevoeld in mijn verlangens en vragen. Ik heb gelachen, dat vond ik heel versterkend. Ik heb me minder een rare kwibus gevoeld. Ik ben anders gaan kijken naar mezelf (ipv slechtste van 2 werelden: beste van 2 werelden). Er is meer ruimte ontstaan in hoe ik naar mijn...