Problemen zijn er om opgelost te worden. Zeker. Vooropgesteld dat je weet wat het probleem is! Heel vaak weet je wel wat de feiten zijn (we gaan allemaal dood, de zaak gaat failliet, je hoop wordt geen bewaarheid, wat je opbouwt dondert steeds in elkaar en ga zo maar door: allemaal feiten) maar is dat een probleem? Of is dit gewoon het leven? Het leven dat zo verrassend onbelast is als je het kan nemen zoals het is.
Haha en daar zit ‘em nu juist de kneep. In mijn contextuele trainingen noem ik die kneep: de kramp. De kramp waar je telkens weer inschiet, omdat de dingen anders MOETEN! Het leven heeft de ergerlijke gewoonte om je steeds weer met dezelfde problemen in een ander jasje om de oren te slaan… of provocatief gezegd: het leven heeft als geestig kenmerk om je steeds weer met hetzelfde uit te dagen. En dat is prachtig! Want zo kan je worden wie je al bent. En jouw zwakheid is je kracht… in l/Liefde.
Hoe ziet dat eruit? Bijvoorbeeld als de parentificatie van de rebel. De rebel is degene die altijd aanhangig zal maken dat er iets niet klopt, die de onbetaalde emotionele rekening presenteert en dat vaak op niet mis te verstane wijze. Dat kan een hoop problemen geven. En is tegelijkertijd prachtig. Zo had ik een rebelse dominee in mijn contextuele training. En ik voerde het volgende gesprek met hem, wat ik met zijn toestemming hier opneem:
“Dus jij bent een rebel wat een prachtige parentificatie is, helemaal niets mis mee. Wat is dan jouw probleem?” “Nou, laat ik het zo zeggen, het is net alsof je dan toch een bom neergooit ergens. En die explodeert dan. Dat kan op mensen gewelddadig overkomen. Mensen vinden het dan te groot, te overdreven. Wat doe je ingewikkeld, wat doe je nou… al die reacties van die mensen. ”
“Ok, dus jij zit met een kanon op mensen te schieten en mensen zeggen: wat doe jij toch ingewikkeld.” vat ik samen.
“Ja.”
“Ja, dat zijn die mensen, maar wat is jouw probleem daar dan mee? Want het is toch NOODZAKELIJK om met een kanon op die mensen te schieten, dat kan toch gewoon niet anders? ”
“Nou…”, lacht hij, ” Je zou ook met precisiewapens op die mensen kunnen schieten. Kleiner kaliber.”
“Hm-m, een revolvertje” zeg ik. “Of een sniper”. Ik kijk door de denkbeeldige lens van een langeafstandsgeweer.
“Allemaal afschieten.” zegt hij glimlachend en maakt een maaiend gebaar met zijn arm.
“Allemaal een nekschot!” roep ik lachend, want ik herken de agressie van de rebel. “Ja, dan heb je ook die problemen niet meer!”
“Dat het reacties oplevert, waar ik niet mee weet om te gaan. Dat is denk ik het grootste probleem.” zegt hij.
“Ja, maar aan die reacties kan je je niks gelegen laten liggen.”zeg ik. ” Want het is juist prachtig. Eindelijk een rebel in de kerk die dat ingeslapen zooitje weer tot leven schopt! Je weet toch wat er in de bijbel staat? Dat Jezus zegt: “Vuur ben ik komen brengen op de aarde en hoe verlang ik dat het reeds oplaait!”(Lucas 12:49) Wij hebben er in de kerk een waakvlammetje van gemaakt! Wij hebben rebellen zoals jij juist hard nodig!”
Hij lacht en zegt: “Nou ja, misschien ben ik dan een slechte bommenlegger. Moet ik leren hoe ik het met meer liefde, met meer precisie kan doen.”
Daar gaat mijn hele contextuele training over: hoe je je eigen instrument, dat wat je al bent en dat is prachtig, met meer liefde en meer precisie kan inzetten. De beste manier om met problemen om te gaan is ze met humor, liefde en uitdaging tegemoet te treden. En dan volgt de rest vanzelf.
Prachtige Herfst gewenst!