Weer beginnen met werken na de vakantie is net als “doorkomen” als je gaat zwemmen. Je weet: het werk gaat je rust verstoren, maar als je er eenmaal weer inzit, dan kan je er ook weer van genieten. Mij werd gelijk mijn eerste werkdag gezegd dat laat ik haar Jane noemen mij wilde spreken. En ook waarom: ze werd uit de opvang gezet. Daar schrok ik enorm van. Ik ken Jane al vijf jaar. Het is een lastige tante met koninginnengedrag, maar met een klein hartje. Verbaal kan ze een uitbarstende vulkaan zijn en in nood bewonderenswaardig manipulatief, dus ik zag op tegen het gesprek met haar.
Waarheid nr 1: hoe staat het met jezelf?
In een zenuwachtige, angstige modus ben je niemand van dienst. Het is zaak om voordat ik Jane zou spreken in een andere stemming te komen. Wat ben ik dan weer dankbaar voor mijn provocatieve opleiding. Dit keer roep ik Farrelly Factor (provocatieve interventie) nr 32 te hulp: “Eis van de cliënt dat hij amusant is.” Het idee dat ik van Jane consideratie voor mijzelf kan vragen, zelfs in de zin van amusant zijn, maakt mij aan het grinniken en doet mij ontspannen. Als ik Jane zie, breekt ze een klaagzang af die ze aan het houden was tegenover iemand anders en zegt: “Ik zocht je overal!” “Nou”, zeg ik, “Hier ben ik” en ik zie aan haar blik dat ze mijn compassie, maar ook mijn innerlijke kracht voelt. En koningin Jane, zoals ik haar wel eens noem, laat zich met mij meevoeren naar een ruimte waar we rustig kunnen praten.
Waarheid nr 2: wie ben jij?
Dit is de fundamentele vraag van ieders leven en kan elke dag opnieuw gevraagd worden. Heerlijk! Ik ben zo benieuwd welk antwoord Jane nu gaat geven op deze vraag. Hoe ik haar ken heeft haar waarheid dat ze slachtoffer is haar geen windeieren gelegd. Haar afhankelijkheid heeft ze gecompenseerd met haar koninginnengedrag. Nu is ze veel te ver gegaan en moet ze eruit. Wie ga ik nu ontmoeten? Het slachtoffer of de koningin? Provocatief kies ik zelf voor koningin, hoewel mijn hart grote zorg heeft voor haar als slachtoffer. Waar moet ze heen?
Het blijkt de juiste keuze. Middenin het gesprek barsten we beiden zelfs in lachen uit. Dat is als ze vertelt over een oplossing die haar hulpverleners proberen te regelen: een opname in een psychiatrisch ziekenhuis. “Daarna kom ik weer terug naar Utrecht” zegt ze. De toon waarop ze dit zegt maakt dat ik haar antwoord: “O, dus je gaat gewoon een tijdje met vakantie!” We lachen, ondanks de grimmigheid. We lachen en dit creëert zoveel verbondenheid dat Jane opeens op een heel ander hoofdstuk overgaat. En mij vertelt wie zij is: een afstammeling van een rijk en machtig volk, inderdaad: van een koningin. Naast dat ze ook tevens overtuigd christen is. In de dagen hierna, als de stress hoog oploopt, kan ik haar ook steeds aan deze waarheid herinneren. De Koning van alle koning(inn)en heeft haar tot hier geholpen. Waarom zou Hij dat nu ook in deze situatie niet doen? En dat kalmeert haar steeds, geeft haar rust. Brengt haar bij de waarheid van haar wonderlijk leven. Zodat ze me uiteindelijk appt: “Everyone of us he’s a special human being from God we all have mission and reasons why God sent us to the Earth…
Hoe mooi is het provocatief pastoraat!
Waarheid nr 3: het proces gaat door.
Hoe zal het verder gaan met Jane? Ik hoop en bid om passende oplossingen. Wordt vervolgd…