Absurd
Zoals ik in het vorige bericht al schreef: in mijn ogen is het leven behoorlijk absurd, gewoon al van zichzelf. In de provocatieve zienswijze is het daarom vrij onzinnig om redelijk te zijn. Je medemens is het niet en als je eerlijk bent, ben je het zelf ook niet. En dat is prachtig, want zo heb je weer een vrijbrief om te spelen. Let op: wél met liefde.
Verklaringen
Zo heeft een mens vaak de neiging om allerlei verklaringen te zoeken waarom hij/zij dingen wel of niet doet. Ik hoor ze aan de lopende band, tot vervelens toe, ook van mezelf. Het doel van die verklaringen is vaak om de realiteit van hoe je je voelt en hoe je ervoor staat niet te ontvangen. Of om het onvermijdelijke wat je moet doen wil je je doel bereiken uit te stellen.
Absurde verklaringen
Absurde verklaringen geven legt de absurditeit van dat geëmmer bloot. Zo kan je iemand die zegt: “Ik denk dat het komt omdat ik…” een totaal verrassende andere verklaring geven. Meestal gevolgd op een vraag. Bijvoorbeeld: “wat eet je het liefst? O, rijst? Ja, daar heb je het euvel.” Of: “Waar ben je geboren? O in die stad? Ja, dat is bekend dat daar zulke mensen vandaan komen, daar kun je helemaal niets aan doen.”
Wie in het geven van absurde verklaringen een meester is, is Phil Jeremiah, een provocatief fenomeen, uit Engeland. Ik heb hem een keer een sessie zien doen met een man, die in het gesprek met Phil erachter probeerde te komen wat hem nou precies dwars zat. Hij kwam met de ene verklaring na de andere, variërend van de drukke praktijk die hij voerde tot aan zijn gehandicapte dochter thuis. Phil Jeremiah hoorde het glimlachend aan en vroeg opeens: “Wat voor sokken heb je aan?” Hij boog zich voorover en bekeek samen met de man zijn sokken: degelijke blauwe als ik me goed herinner. “Ja, nou, daar heb je het!” riep Phil uit. “Met zulke sokken kan je niet anders dan zulke problemen hebben. Kijk naar de mijne!” En vrolijk ontblootte hij zijn onderbeen om helder gekleurde kousen met frivole stippen erop te laten zien. De man lachte en Phil weidde deze sokken verklaring nog een tijdje kleurrijk uit. Zijn gesprekspartner lachte en lachte. Totdat hij opeens huilde. Diepe snikken. Phil reikte hem een zakdoekje aan en zei kalm: “This is a total different language”.
Een heel andere taal
“Dit is een heel andere taal”, die prachtige zin zeg ik nu zelf vaak ook als mensen in mijn sessies gaan huilen. Waarom je nou precies gaat huilen, je weet er vaak zelf de woorden niet voor. Wat maakt het uit? Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder.