Na de coaching was ik heel blij. Dat kwam ook doordat je zo resoluut van het problematiseren wegbleef. Ik realiseerde me dat ik dat (problematiseren) veel doe, bijna als een gewoonte. De gedachte dat ik daar van weg zou blijven, gaf me vleugels. Mijn man zag het bij thuiskomst aan me. Ik denk dat ik ondertussen wel weer deels in mijn gewoonte ben teruggevallen, maar de gedachte dat ik daarin een keus heb, en de herinnering aan hoe het voelde zónder, vind ik heel bevrijdend.
Ik heb me minder alleen gevoeld met mijn getob. Ik heb me gesteund gevoeld in mijn zoektocht. Ik heb me serieus genomen gevoeld in mijn verlangens en vragen. Ik heb gelachen, dat vond ik heel versterkend. Ik heb me minder een rare kwibus gevoeld. Ik ben anders gaan kijken naar mezelf (ipv slechtste van 2 werelden: beste van 2 werelden). Er is meer ruimte ontstaan in hoe ik naar mijn levenskeuzes en naar mezelf kijk. Er is een proces van verbetering ingezet waar ik heel blij mee ben. Blij dat ik je gevonden heb!