Een van de benaderingen waar ik schatplichtig aan ben is die van het contextueel pastoraat. Ik ben dan ook heel dankbaar en ontroerd dat ik uit de handen van Inge Hoek, van de Stichting Contextueel Pastoraat op 14 november jongstleden hun erepenning mocht ontvangen. Deze penning is vernoemd naar Aat van Rhijn (1930 – 2002), een van de oprichters van de stichting, van wie ik in een inmiddels grijs verleden nog les heb gehad. De penning is een ring van Moebius: een gedraaid lint, dat dus geen binnenkant of buitenkant heeft, de ring is allebei. Daarop staan de woorden: “Non hic est” Oftewel: “Hij is niet hier” of “Hij is opgewekt.”
De Aat van Rhijn-penning wordt toegekend aan degene die zich naar het oordeel van de jury in het bijzonder heeft onderscheiden in verdiensten voor het verbreiden van het contextueel-pastorale gedachtegoed. Uit de laudatio (wat een heerlijk woord, waarom gebruiken wij die niet vaker?) kwam naar voren dat de jury de kruisbestuiving van buurtpastoraat en de provocatieve benadering met het contextuele gedachtegoed een geslaagde cross-over vond. “Fijn voor hulpverleners (..) die kunnen leren anders in hun werk te staan. Het is misschien nog wel veel belangrijker voor de mensen die op hulp zijn aangewezen, op de hulp van hulpverleners.” En een laatste citaat uit het juryrapport: “U begrijpt dat ze de ernst van deze nominatie niet meteen in volle omvang begreep… Maar nadat we duidelijk maakten dat het ons menens was en wij onze overwegingen nog eens hadden uitgemeten was zij van harte bereid om de erepenning van onze stichting als erkenning en aanmoediging te ontvangen.”