Misschien heb jij dit ook: het nieuwe seizoen na de vakantie is nog maar net begonnen, maar voelt alweer zwaar door alles wat op ons afkomt. Niet alleen uit Afghanistan, maar ook vanuit het werkveld: in mijn geval het pastoraat met ongedocumenteerde vluchtelingen in Utrecht. God zij dan geloofd en geprezen voor het provocatieve: de liefde, lach en uitdaging ineen. Een ernstig gesprekIk sprak een vluchteling die ik allang ken in de tuin van Villa Vrede. (www.villavrede.nl) Hij liet mij op zijn telefoon een hem toegestuurde foto zien. “Wat zie je?” vroeg hij mij. Ik keek en zei: “Dat ben jij.” “Nee, zei hij. “Dat is mijn vader.” “Wat!” zei ik en keek nog eens goed. “Ja, nu zie ik het, een andere geest, maar toch: twee druppels water! Wat geweldig, wat mooi!” zei ik en sloeg hem enthousiast op zijn schouder, want ik weet...

Pasgeleden werd iemand kwaad op mij. Zo kwaad dat hij uit ons gesprek wegliep. Ik was stomverbaasd. Meestal zie of merk ik wel aan iemand dat diegene boos wordt en als dat niet mijn bedoeling is kan ik nog gemakkelijk bijsturen. Maar bij deze man had ik helemaal niets opgepikt aan oplopende woede. Ik was juist lekker provocatief met hem bezig, hem voortdurend spiegelend en ook vragend: ja, maar wat is nu precies je probleem? Maar toen hij weg was realiseerde ik mij dat ik toch wel onbewust iets van zijn innerlijke reuring had opgevangen, want anders was ik niet provocatief met hem geworden. Keus Je hebt als gesprekspartner en als pastor of coach altijd de keus: ga ik nu het contact aan met die ander en mezelf? Zo ja, op welke wijze? In mijn geval kan ik pastoraal, contextueel of provocatief met mensen werken en ook nog gewoon als Marieke, die trouwens toch altijd overal wel in...

Een hartversterker”Na de coaching was ik heel blij. Dat kwam ook doordat je zo resoluut van het problematiseren wegbleef. Ik realiseerde me dat ik dat (problematiseren) veel doe, bijna als een gewoonte. De gedachte dat ik daar van weg zou blijven, gaf me vleugels. Mijn man zag het bij thuiskomst aan me. Ik denk dat ik ondertussen wel weer deels in mijn gewoonte ben teruggevallen, maar de gedachte dat ik daarin een keus heb, en de herinnering aan hoe het voelde zónder, vind ik heel bevrijdend.Ik heb me minder alleen gevoeld met mijn getob. Ik heb me gesteund gevoeld in mijn zoektocht. Ik heb me serieus genomen gevoeld in mijn verlangens en vragen. Ik heb gelachen, dat vond ik heel versterkend. Ik heb me minder een rare kwibus gevoeld. Ik ben anders gaan kijken naar mezelf (ipv slechtste van 2 werelden: beste van 2 werelden). Er is meer ruimte ontstaan in hoe ik naar mijn...

Iedereen heeft het: groot gelijk. Jij en ik hebben het ook. Eén probleem: we krijgen het niet. Daar heb ik wel een oplossing voor. We kunnen het geven, dat grote gelijk. Aan die ander. Maar zeker ook aan onszelf. Eén van de kenmerken van de provocatieve benadering is met enthousiasme en humor “jaaaaa!” zeggen tegen wat een ander aanbiedt aan jou aan gedachtenspinsels, houding en gedrag. Vanuit het standpunt en oogpunt van de ander heeft die namelijk groot gelijk. Dit grote en nog grotere gelijk kun je de ander geven op grond van je liefde. Hoe groter je liefde, des te minder angst, des te meer spel en humor is mijn ervaring. Droog staan De laatste tijd stond ik echter een beetje droog wat dit betreft. Ik had meer gelijk dan de rest … Alles wordt dan zwaar en moeilijk, alsof je in de verkeerde versnelling een berg oprijdt. Mijn denken versmalt, ik word dodelijk...

Onze oudste dochter zei als tiener vaak tegen mij, als ik kritiek op haar had of moeite met iets: “Accepteer het gewoon!”. Meestal is dat ook het beste, accepteren hoe het is in plaats van hoe ik, vanuit angst vaak gevoed, het wil hebben. Inmiddels is onze oudste een twintiger en zeg ik, zeker het laatste jaar, hetzelfde regelmatig tegen haar: accepteer het gewoon! Het is zoals het is. Accepteer het Accepteren is ook de basis van het provocatief benaderen van mensen, het accepteren van hun gedachten, houding, gedrag. Je zegt er “ja” tegen en daarna ga je vergrotend ermee spelen. Zo mocht ik laatst een collega coachen, die mij een dilemma presenteerde. Ze was al een tijdje in haar huidige gemeente, maar veranderingen hebben haar plezier in het werk doen verminderen. Nu was ze wel aan het uitkijken naar een andere baan maar ze voelde zich daar ook niet goed over...

Een smoesje is een uitvlucht of een verzinsel dat je zelf ook wel eens gebruikt als de waarheid je niet aanstaat. Je bent niet te laat omdat je je hebt verslapen, nee, je bent te laat omdat je een zeer belangrijk telefoontje kreeg dat je echt moest beantwoorden. Je bent niet op je afspraak verschenen, niet omdat je geen zin had om naar buiten te gaan, maar omdat… en verzin het maar. Op dit fenomeen van uitvluchten in de vorm van verzinsels is ons spreekwoord gebaseerd: De smoesjes zijn goed, maar de praatjes deugen niet! Maar wat gebeurt er als je de praatjes nu eens uiterst serieus neemt? O wat kan ik je dat aanraden. Een voorbeeld.Tot mijn tevredenheid komt, laat ik hem John noemen, wekelijks naar onze groep. Ik ben daar heel blij mee want ik denk dat de onderwerpen die daar behandeld worden heel goed zijn voor deze jonge gast van 18. Maar een paar weken geleden was hij er...