Deze maand een provocatieve techniek die heel lekker werkt in deze vage tijden van: je houding bepalen of meegesleurd worden. Het is de techniek van het innerlijk probleem naar buiten brengen en dan objectiveren. Voorbeelden: meneer Alzheimer. Het ding angst. Mijn vriend alcohol. Sluipmoordenaar Corona, zoals ik gisteren een studente hoorde zeggen. Hoe werkt het?In plaats van overgeleverd te zijn aan het probleem en van daaruit te redeneren en te denken, plaats je het buiten jezelf. Nu is het iets waar je je mee kan verhouden. Je kan er naar kijken en erover nadenken en je positie bepalen. Van speelbal naar… de bal spelen. Hoe ziet meneer Alzheimer eruit? En het ding angst? Welke kleur heeft het? Wat wil hij? Wat doet mijn vriend alcohol of sluipmoordenaar Corona? Wat zegt ie? Provocatief gezien: objectiveer overdreven, hoe speelser des te beter! Beeld vriend alcohol uit die...

Tijd is een gek ding. Zeker in dit rare jaar 2020. Ik had toch gezworen dat mijn laatste e-zine in november geschreven was. Het bleek oktober te zijn. De dakloze jongeman waar ik toen over schreef, heeft inmiddels een goede plek in de Utrechtse opvang gevonden. De kans daarop was klein. En toch! Hallelujah. Kans is voor mij een provocatief woord. Als ik het gebruik, lach ik vaak. Hoe groot was de kans dat ik ooit contextueel therapeute zou worden? Nul, had ik gezegd tot 2018. Nu, in 2020, ben ik het toch geworden! In het leven kruisen noodzaak en mogelijkheid elkaar. Wanneer je die tegelijkertijd in het oog hebt, ziedaar: je kans! Durf je ‘em te grijpen? Ik zou zeggen: bij twijfel: doen! Kansen worden je niet voor niets geboden.

Deze maand ‘sliep’ een jongen van net 18 eerst op straat en daarna een nacht bij ons in de tuin van Villa Vrede. Hij kwam de opvang niet in vanwege, vanuit Utrechts oogpunt gezien, redelijke eisen. Alleen voldeed deze jongeman daar niet aan. En werd ik weer geconfronteerd met het feit dat bij ons in Nederland een jonge dakloze vluchteling zonder ouders, familie of netwerk niet zomaar bed, bad en brood kan krijgen. Tot 18 jaar wonen ze in het AZC, kunnen bij een voetbalteam, naar school. De dag dat ze 18 worden is dat allemaal op slag afgelopen. Deze jongen begreep daar niets van, emotioneel gezien. Hij snapte ook niet dat hij, om weer ergens in een opvang te komen, hij een nieuwe asielprocedure moest voorbereiden “Nee man, asiel is niet leuk voor mij man,” zei hij, mij trouwhartig aankijkend, want hij vond mij heel aardig. “Ja, dat begrijp ik” zei...

Het was een masterclass “meesterlijke manipulaties”, mijn voorlopig laatste provocatieve workshop deze maand. Dat ik het “masterclass” noem is al een manipulatie, want daarmee “doe” ik iets met degene aan wie ik het aanbied. bv de vraag oproepend: “ben ik wel een master?” Nou deelnemers, als je dit leest: jullie waren zeker masters. Masters in het provocatief pastoraat. Ik heb ervan genoten. Mensen DOEN altijd iets met elkaar in de relatie, bewust en nog veel vaker onbewust. Het is ontzettend leuk om daar eens op te letten en mee te gaan spelen. Wat doe jij? Een voorbeeld. Simon vertelt aan jou in een lang verhaal dat hij zich geschoffeerd voelde door Jakob , dat hij blij was dat Jakob ging verhuizen en dat hij de volgende keer dat hij Jakob zou zien hem eens goed zijn vet zou geven. Wat doet Simon onbewust in de relatie met jou? 1. Jij...

Bij sommige mensen ligt het woord “moeten” vooraan in de mond. Als dat zo is, dan weet je ook wel zeker dat het een dominant woord is in de eigen gedachten. Voor mij is het een rode vlagwoord waar ik graag op reageer.”Moeten” heeft voor mij namelijk twee componenten, te weten een contextuele en een provocatieve. Contextueel: Moe (of pa)Wanneer mensen van alles “moeten” dan vraag ik steevast: “Van wie moet dat?” En dan heb ik antwoorden gehoord variërend van “God” tot “mezelf”. Mijn contextuele vermoeden is dan dat achter “God” en “Mijzelf” (en alles daartussen) een loyaliteit zit naar de familiewaarden zoals iemand die in zijn gezin van herkomst geleerd heeft. De vraag is dan: werkt die loyaliteit in dat “moeten” nu constructief of destructief uit? Om daar achter te komen heb ik...

Het is al bijna half juli en als je nog geen vakantie hebt, ben je er vast en zeker wel aan toe! Dus heb ik voor jou in deze maand een luie provocatieve interventie. Ik noem ‘em: vlees noch visgraat. Het gaat erom dat je voortdurend redenen bedenkt waarom iemand iets niet gaat doen, waarvan je zou hopen dat hij (of zij) het wel gaat doen. “Kom je morgen naar de groep?””Ja, ik kom””Zeker als Dave ook komt.””Nee, Dave komt niet. Maar ik wel.””Ja, ja” lach ik. “Zeker als het niet regent.”Nu lacht Mo ook. Hij kent mij en mijn aanpak langer dan vandaag.”Ik kom Marieke! Ook als het regent!”Het regende niet, maar inderdaad was hij daar. Tot mijn vreugde! Het provocatieve van deze benadering is dat je aan de “negatieve”kant gaat leunen. Het visgraterige eraan is dat je á la het visgraatmodel...

Is het wijs om met God te spotten? Nee, natuurlijk niet! zou je zeggen. De Allerhoogste, de Allerheiligste, hoe zou je met de Ene Die alles en allen te boven gaat de spot kunnen drijven? Hoe haal je het in je hoofd? Toch is dit iets wat dagelijks gebeurt, dit spotten met God. Niet alleen door Trump, die, nadat hij demonstranten tegen racisme met traangas weg heeft laten spuiten, met een bijbel en een serieus gezicht voor een kerk gaat staan. Niet alleen door fanatici die met een kreet van “God is groot” hoofden afhakken of mensen op de brandstapel zetten. Het gebeurt ook dagelijks door mensen die hun leven lang een oppassende gelovige proberen te zijn, dit sollen met God. Het lijkt of wij mensen niet anders kunnen dan van het beeld dat wij van de Eeuwige hebben een slap of sterk aftreksel maken. Een karikatuur. Het beeld dat wij koesteren is zo gevormd door onze...