Een hartversterker
“Na de coaching was ik heel blij. Dat kwam ook doordat je zo resoluut van het problematiseren wegbleef. Ik realiseerde me dat ik dat (problematiseren) veel doe, bijna als een gewoonte. De gedachte dat ik daar van weg zou blijven, gaf me vleugels. Mijn man zag het bij thuiskomst aan me. Ik denk dat ik ondertussen wel weer deels in mijn gewoonte ben teruggevallen, maar de gedachte dat ik daarin een keus heb, en de herinnering aan hoe het voelde zónder, vind ik heel bevrijdend.Ik heb me minder alleen gevoeld met mijn getob. Ik heb me gesteund gevoeld in mijn zoektocht. Ik heb me serieus genomen gevoeld in mijn verlangens en vragen. Ik heb gelachen, dat vond ik heel versterkend. Ik heb me minder een rare kwibus gevoeld. Ik ben anders gaan kijken naar mezelf (ipv slechtste van 2 werelden: beste van 2 werelden). Er is meer ruimte ontstaan in hoe ik naar mijn levenskeuzes en naar mezelf kijk. Er is een proces van verbetering ingezet waar ik heel blij mee ben. Blij dat ik je gevonden heb!”
Aldus schreef iemand mij en met toestemming geef ik het hier weer, omdat het zo duidelijk aangeeft wat onverwacht opgewekt provocatief benaderen doet. Het kernachtigst nog verwoord in: “ik heb gelachen, dat vond ik heel versterkend.”
Wat versterkt lachen eigenlijk? Jawel, het hart. Dat ondervond ik laatst zelf ook, toen ik gecoached werd, want ook elke coach of pastor heeft bij tijd en wijle die (lach)spiegel van een ander nodig. “Moeder Maria vol van genade” noemde mijn provocatieve collega mij en wees mij fijntjes op de dramadriehoek, waar ik weer eens in beland was, onverbeterlijke helper als ik kennelijk ben. Vandaag scheelde het opnieuw weinig of ik had het drama van een ander weer volledig op mijn schouders genomen. Ik voelde me steeds chagrijniger worden, totdat ik mij die benaming van Moeder Maria vol van genade herinnerde en… lachte! En de lach versterkte mijn hart. Het meegevoel bleef, maar grenzen mogen gesteld worden en de wurgende machteloze sombere woede van de dramadriehoek verdween als sneeuw voor de zon. Ruimte voor mezelf en de ander als ander met eigen verantwoordelijkheid was weer voorhanden. Liefde-humor-uitdaging. Het zijn de drie elementen van de basishouding provocatief. De lach versterkt het hart, zodat de liefde niet destructief wordt. Maar leidt tot liefdevolle uitdaging en vooral: ruimte. Ruimte voor het maken van een keuze, ruimte voor een anders ernaar kijken, ruimte voor iets nieuws. “Blijf niet staan bij wat eertijds gebeurd is, laat het verleden nu rusten. Zie, Ik ga iets nieuws verrichten, nu ontkiemt het – heb je het nog niet gemerkt?”(Jesaja 43:18,19)