Deze maand ‘sliep’ een jongen van net 18 eerst op straat en daarna een nacht bij ons in de tuin van Villa Vrede. Hij kwam de opvang niet in vanwege, vanuit Utrechts oogpunt gezien, redelijke eisen. Alleen voldeed deze jongeman daar niet aan. En werd ik weer geconfronteerd met het feit dat bij ons in Nederland een jonge dakloze vluchteling zonder ouders, familie of netwerk niet zomaar bed, bad en brood kan krijgen. Tot 18 jaar wonen ze in het AZC, kunnen bij een voetbalteam, naar school. De dag dat ze 18 worden is dat allemaal op slag afgelopen. Deze jongen begreep daar niets van, emotioneel gezien. Hij snapte ook niet dat hij, om weer ergens in een opvang te komen, hij een nieuwe asielprocedure moest voorbereiden “Nee man, asiel is niet leuk voor mij man,” zei hij, mij trouwhartig aankijkend, want hij vond mij heel aardig. “Ja, dat begrijp ik” zei ik, “Het is een eindeloze weg, je moet van alles doen, dingen vertellen die pijnlijk zijn, maar het is de enige manier om onderdak te krijgen.” “Nee man, ik moet eerst een plekje hebben.” “Ja, maar dat vertel ik je juist, jij draait het steeds om. Je moet asiel willen aanvragen en dan pas krijg je een plek. Je staat nu buiten spel in voetbaltermen.” “Nee man, asiel is te moeilijk voor mij…” Zucht. Tijd om het over een andere boeg te gooien. “Ja, het is niet alleen moeilijk, het is onmogelijk voor jou” beaamde ik provocatief. Hij keek me aan of ik het meende.
“Wat maakt het dan zo moeilijk voor jou”? vroeg ik uitnodigend. “SHIT man” zei hij, van me wegkijkend.
Ik lachte want dat herkende ik gelijk. “Inderdaad SHIT man, SHIT maakt het zo moeilijk en niet leuk! De SHIT dat de wereld niet is zoals je hem wil hebben, maar zoals hij is. En daar moet je mee dealen.”
Shit
De afgelopen maand hebben we allemaal met een hoop SHIT te maken gehad dankzij een wereld die niet is zoals we hem willen hebben. Tjonge wat moeilijk te accepteren is het, dat oplaaiend virus met al die consequenties. “Nee man, dat is niet leuk voor mij…” Eén van die consequenties is ook dat Toevlucht (opvang voor dakloze ongedocumenteerde mannen in Utrecht) door de 1,5 m eis een mindere capaciteit heeft en nu al een wachtlijst van 8… SHIT. Boosheid, verdriet, angst. En dakloze jonge mannen op straat.
De oase van omkeer
Maar onder die SHIT heb je altijd ook de hamvraag: wat WIL jij? Ik WIL deel van de oplossing zijn en niet van het probleem.
Ik miste afgelopen weken iemand die mij provocatief bij dit verlangen bracht. Daardoor was ik veel boos en gefrustreerd. Hoe kan dit gebeuren in Utrecht? Moet er dan nog een Toevlucht opgericht worden? “Nee man, dat is te moeilijk voor mij…” Ik wil geen nieuwe Toevlucht oprichten, ik wil deze jongen van de straat. Ik vind het onacceptabel als wij op deze manier met jonge vluchtelingen omspringen en, als ze daardoor op straat belanden, wij ze geen bed, bad, brood bieden. Ik WIL dat deze jonge mens behandeld wordt als de kostbare mens die hij in Gods ogen is en zoals ik zelf in zijn plaats behandeld wil worden. Ik keer mij om naar de Ene en bevind mij dan opeens in een oase van rust. Er zal onderdak komen voor deze jonge gast en als dat nodig ik zal ik daar aan meewerken met alles wat mij gegeven is. En dat is het enige dat gevraagd wordt!
Ik wens je toe dat je, met wat je ook worstelt, van: “Nee man, dat is niet leuk voor mij…” door de SHIT van moeilijke gevoelens heen gaat naar: “Ja man, maar dit is wat ik WIL!” In die oase van omkeer vind je altijd de Ene aan je zij.