Het is al bijna half juli en als je nog geen vakantie hebt, ben je er vast en zeker wel aan toe! Dus heb ik voor jou in deze maand een luie provocatieve interventie. Ik noem ‘em: vlees noch visgraat. Het gaat erom dat je voortdurend redenen bedenkt waarom iemand iets niet gaat doen, waarvan je zou hopen dat hij (of zij) het wel gaat doen.
“Kom je morgen naar de groep?”
“Ja, ik kom”
“Zeker als Dave ook komt.”
“Nee, Dave komt niet. Maar ik wel.”
“Ja, ja” lach ik. “Zeker als het niet regent.”
Nu lacht Mo ook. Hij kent mij en mijn aanpak langer dan vandaag.
“Ik kom Marieke! Ook als het regent!”
Het regende niet, maar inderdaad was hij daar. Tot mijn vreugde!
Het provocatieve van deze benadering is dat je aan de “negatieve”kant gaat leunen. Het visgraterige eraan is dat je á la het visgraatmodel van Ishikaawa allerlei oorzaken gaat opnoemen waarom iemand iets niet gaat lukken. De juiste mensen ontbreken, het proces is nog niet op gang of het is nu niet de juiste tijd. Er is nog geen visie, laat staan een missie, de omgeving deugt niet, het materiaal al helemaal niet en wie heeft er eigenlijk de leiding? O die, nou dat gaat helemaal niks worden… 🙂
Vooral als ik moe ben en in een luie “wat kan het mij ook allemaal XXX…” ben ik hier heel erg goed in. En het fijne ervan is dat mijn verwachtingspatroon zo laag wordt dat ik steeds blij verrast ben van wat er dan wél terecht komt van alles wat mensen al tegen mij zeiden wat ze zouden doen. Zodat ik een top laatste week voor mijn vakantie heb.
Maar probeer het maar niet. Waarschijnlijk is deze interventie alleen geschikt voor mensen zoals ik. Het negatieve van het provocatieve ligt jou niet en als het je al zou liggen lijkt de timing om het nu te doen niet zo gelukkig. In jouw kerk of werk is dit ook helemaal niet passend en stel je voor dat mensen je serieus zouden nemen! Of niet serieus, wat als je erover nadenkt nog veel erger is… Wat mij weer bij mijn eerdere punt brengt dat het niet bij je past.
Je kan ook gewoon met vakantie gaan als je moe bent. Hoewel je dat waarschijnlijk ook niet gaat doen. Het is allemaal zo volslagen onzeker qua uitbraken en afstandsregels. Je zou pas gaan als je weer naar zo’n land kan wat nu oranje is. Als je daar het geld en de tijd voor had natuurlijk. Wat je ook niet hebt. Geld misschien, maar tijd… lastig. Natuurlijk. Daarom juist. I rest my case!
Vlees noch visgraat is het, met een lach zeker wel te pruimen voor de partij die het ondergaat. Voor de toepasser, die telkens nog wel een graatje vindt, is het bijna verslavend. Gelukkig is het niet altijd juli! Ik wens jou, wat je ook gaat doen of laten, verder nog een heerlijke graatloze maand!