… maar vergeet te geven: “erkenning”
Erkenning geven en ontvangen is essentieel voor harmonieus menselijk samenleven. De mensen met wie je omgaat erkennen is misschien wel het meest eenvoudige en tegelijk het fundamenteelst wat je kunt doen! Het betekent namelijk dat je die ander ziet en het betekent dat je laat weten dat die ander en toe doet en er zo mag zijn. Ik zei het al: fundamenteel!
En tegelijk zo eenvoudig. Wat is er bijvoorbeeld eenvoudiger dan iemand groeten? Hoe verontwaardigd kun je soms zijn als iemand je straal voorbij loopt, maar groet je zelf altijd wel iedereen? Een hand geven, iemand aankijken, zijn of haar naam weten: het maakt echt uit. Het is erkenning.
In de contextuele therapie is erkenning helemaal van fundamenteel belang, vooral de erkenning die ieder mens verlangt te krijgen van zijn of haar familie, ouders bovenaan. Tegelijk is dit een bron van pijn, omdat die erkenning zo vaak niet of niet genoeg gegeven wordt. En dit heeft niets te maken met dat ouders niet genoeg complimenten zouden geven. Veeleer is het zo dat de erkenning ontbreekt van wat het kind geeft aan de ouder (dit wordt als vanzelfsprekend aangenomen) en wat dit geven het kind kost of gekost heeft. Een blinde vlek, voor alle ouders ben ik bang. En dit geldt ook voor broers en zussen en andere familieleden. Blinde vlekken, gemis aan erkenning.
Het goede nieuws is dat we met z’n allen wel kunnen erkennen dat we dus niet perfect zijn, zelfs niet in de richting komen. Dat erkennen, geeft veel ontspanning. Ook dit is heel eenvoudig en tegelijk fundamenteel. Wat is er moeilijk aan tegen elkaar zeggen: “ik ben niet perfect en jij ook niet. ”
Vanuit de provocatieve benadering zou je er dan: “Gelukkig maar!” aan toe kunnen voegen. Een perfect iemand lijkt mij onuitstaanbaar! Je zal maar een perfecte moeder hebben gehad: durf je zelf nooit meer moeder te worden. De erkenning van: “hoe het is” geeft ruimte. Ruimte om de pijn aan te gaan, maar ook ruimte tot lachen en acceptatie, of juist de schouders eronder, want zo wil ik het niet!
Let er eens op deze maand, zou ik je willen raden. Wees attent op wat anderen je geven, en wat je misschien wel als vanzelfsprekend aanneemt, al is het slechts hun aanwezigheid. Geef er nu eens erkenning voor. Dat kan met een simpel: “dank je’ of met een uiting zonder woorden: een knuffel of een hartelijke kneep in iemands voet! En het mooie van erkenning geven is: als je dit niet vergeet te geven, is het de gift die je het vaakst ontvangt!