Jaren geleden liepen Pim en ik met de rugzak door de Pyreneeën, toen we letterlijk de mist ingingen en verdwaalden. Verdwalen in de bergen is niet leuk, in de mist nog minder: je kan de route markeringen op de bomen niet meer vinden, omdat de bomen opgelost zijn in witte mist. Je ziet alleen het pad onder je voeten en loopt verder in de koude, wolkige nattigheid. We liepen maar door, wat moet je anders? In de hoop dat de mist op zou trekken of dat we een richtingaanwijzer zouden vinden. Na uren alleen op het bergpad omhoog, met 1 meter zicht om ons heen, kwamen we bij een splitsing. Welke kant op? Geen idee, geen houvast door de dikke mistbank om ons heen. Leuk was dit avontuur allang niet meer.
Plotseling doemde een gestalte op uit de nevels. Een man alleen, volkomen op zijn gemak. Alsof hij op een zomerse dag zijn wandelingetje deed. We vroegen hem meteen de weg en met zekerheid wees hij: daarheen. Opgelucht lieten we ons leiden: omkijkend was de man door de mist alweer verdwenen. Een half uur later trokken de nevels op, bleken we inderdaad op de goede weg en zeiden we tegen elkaar: dat leek wel een engel! De contextuele benadering van uit de mist komen als je erin bent gegaan is: heb er fiducie in dat er altijd een bron van vertrouwen in je context aanwezig is, die je de weg uit de mist kan wijzen.
Als je de mist ingaat en je wilt dit provocatief benaderen zijn er vele manieren, maar in deze brief wil ik noemen: zelfspot. Er is niets dat zo snel de mist doet verdwijnen als lachen om jezelf. De mist ingaan hoort bij het leven, daar op constructieve wijze mee omgaan is een vaardigheid die je kan leren. Mocht je hier moeite mee hebben, dan zijn wellicht mijn diensten iets voor jou. Ik zou het mooi vinden als ik een bron van vertrouwen kan zijn in jouw context! Iemand die ik denk ik over zelfspot niet veel meer kan leren is onze staatssecretaris Eric Wiebes. Ik las pasgeleden in de krant dat hij de mist inging door iemand in de kamer stelselmatig bij de verkeerde naam te noemen. Toen zij hem daar geïrriteerd op wees, zei hij: “Neem me niet kwalijk en als ik het weer doe, mag u mij een keer Kwibus noemen.”
Dus ga je (weer eens) de mist in: vertrouw op de bronnen van vertrouwen in je context en lach om jezelf. En als dat nu allebei niks voor je is, kun je natuurlijk ook altijd: wachten tot de mist weer optrekt!