C’est le ton qui fait la musique
Dit is een Franse uitdrukking die we ook in het Nederlands gebruiken: hoe we iets zeggen is net zo belangrijk als wat we zeggen. In de provocatieve benadering ben je je daar zeer van bewust. Hoe praat je met anderen (al dan niet in professionele setting)? Altijd meevoelend congruent, serieus aandachtig, heb je een domineesstem? Mijn oudste dochter zei eens: ik kan horen of je met je vriendinnen in gesprek bent aan de telefoon, of met anderen, door de toon van je stem. Die opgewekte, grappende toon die je met goede vrienden aanslaat, waarom zou je die niet met anderen ook aanslaan? Zeker als je ze uit wil dagen door hen (overdreven) te spiegelen, maar tegelijk wil laten weten: ik sta achter je, jij bent voor mij van grote waarde.
Frank Farrelly deed nog veel meer met de toon van zijn stem. Hij verklankte de stemmen van de context van zijn gesprekspartners letterlijk en had voor verschillende reacties verschillende stemtonen. Hij kon bijvoorbeeld met een bibberstemmetje zeggen: “Iedereen heeft maar 1 beste vriend” , om daarna met zijn gewone Frankstem daaraan toe te voegen: “Sommige mensen zeggen dit.”, daarmee elke reactie van de ander al bij voorbaat ruimte gevend. Of ik herinner me zijn serieuze nieuwslezerstoon wanneer hij “citeerde” uit (zogenaamd?) wetenschappelijk onderzoek. Spel, spiegeling, allemaal. Schitterend om te zien en heerlijk om te doen, omdat het gegrond is in een onvoorwaardelijke acceptatie; jij mag er zijn zoals je bent, sterker nog: wat ben jij grappig!
Mijn tip deze maand is dan ook: let eens op de toon van je stem en laat ook eens een alter ego van je het woord voeren! Veel plezier.