Een veel voorkomende vraag van mensen die ik coach is: hoe ga ik om met mijn vervelende collega? Zo was het ook laatst weer raak: iemand werd er bijna ziek van, van de collega.
Zo’n vraag kan je op verschillende manieren provocatief aanvliegen, afhankelijk van de persoon. Met deze hulpvrager had ik al uitgebreid het pad van het zoeken naar zijn interne probleem bewandeld, want dat hij een vervelende collega heeft is een feit. Hij had zijn trigger gevonden , maar het schoot allemaal niet zo op en er viel ook niet veel te lachen. Dus werd het tijd voor farelly factor 22; Dramatiseer uw verhaal.
Als je theatraal begaafd bent en je ziet voor je hoe die ander zich gedraagt met die collega: speel het uit, aarzel niet! Helaas behoort theatraliteit niet tot mijn specialiteiten, hoewel ik er op blijf oefenen en trainen. Het is geweldig leuk om te doen en de impact is enorm: mensen vergeten jouw hilarisch toneelstukje niet. Maar als je net zoals ik je veiliger voelt bij woorden en beelden: dramatiseer, steeds meer! Zo benoemde ik “de vervelende collega” eerst als “dat verschrikkelijke mens”, daarna werd het “die heks” en tot slot zat ik bij: “die psychopate”. Het grappige was in dit geval, dat de hulpvrager zich enorm begrepen voelde en mij de anders niet boven tafel gekomen informatie gaf dat hij meermalen had gedacht dat zijn collega psychopatische trekken vertoonde… Waardoor ik het over een heel andere provocatieve boeg kon gooien door hem te zeggen: “Zeg, maar nu ga ik me afvragen of je wel jouw last van die psychopate serieus genoeg neemt! Weet je wel hoe gevaarlijk die mensen zijn?” Hoewel het resultaat van het dramatiseren vaak is dat mensen gaan relativeren ( “Nou zo erg is het gelukkig nou ook weer niet”) was het in dit geval: een besluit tot actie. Heerlijk.