Aan ieder mens is heilige grond gegeven: een plek waar je volkomen samenvalt met jezelf, niet vervreemd bent van jezelf. Op deze grond heb je recht. Deze grond heb je nodig om met een vrij en vrolijk of iets minder vrolijk hart de anderen om je heen tegemoet te treden. Mozes bedekte er zijn gezicht, want hij durfde niet naar God te kijken. Zijn heilige grond was: de plek voor de brandende braamstruik (Exodus 3). Voor iemand anders dan Mozes kan het een stuk strand zijn, of een caravan, een bergtop of een bidbankje. Het kan elke plek zijn. Doe je ogen dicht en denk aan een plaats, een tijd, waarin je je heel voelde, volkomen bij jezelf. Ga staan, zitten of liggen op die plek, in je gedachten. Of nog beter, indien mogelijk: in het echt! Wat zie je? Wat voel je? Wat hoor je?
Heilige Grond zegt namelijk ook altijd wat. Mozes’ heilige grond zei: “Leid mijn volk uit Egypte!” Natuurlijk zei Mozes: “Maar God, dat kan ik niet!” God wist wat hij nodig had en heeft daar ruim in voorzien. En Mozes leidde het volk uit Egypte en anno 2013 heb ik het er nog over!
Wat zegt jouw heilige grond?