Nooit geweten dat er zoveel kinderen in mijn straat wonen. Ik zie ze spelen op de groenstrook, al dan niet met hun ouders. Achter de ramen en op de stoep verschijnen steeds meer kleurige tekeningen met teksten als: “Hou vol” en “Zet door” en “Covid-19 wordt verleden tijd”. En de beer in mijn vensterbank wordt nog steeds door kleintjes lachend opgemerkt. Waar zou je toch zijn zonder kinderen? Door hun spelen weten ze zich te verhouden met het anderszijn van de realiteit en daar nog plezier in te hebben ook.
“Provocatief maakt het vrije kind in mij los.” zei een collega die een provocatieve oefening deed (op zoom notabene, ja het is niet ideaal, maar het gaat). Het vrije kind ja… dat hopelijk in ieder van ons verscholen zit! Naast een hoop andere kinderen misschien, het gepeste, niet geziene, het aangepaste enzovoort kind. Het vrije kind roept al die kinderen (adolescenten, volwassenen) naar voren met liefde, humor en uitdaging in een spel met het leven. Ze mogen er allemaal zijn. Boeiend, oneindig, menselijk creatief.
Zo sprak ik laatst een vriendin met smetvrees. Dat is normaal al geen pretje, maar in deze coronatijden natuurlijk een regelrechte bezoeking. Waar je normaal jezelf nog met cognitieve denkoefeningen kan voorhouden dat je angsten irreëel zijn gaat dat nu natuurlijk helemaal niet op. De buitenwereld is levensgevaarlijk! Mijn vriendin is dan ook zeer creatief in het te lijf gaan van deze bedreiging. Zo heeft zij een “quarantainegarage”. “Een wat??” vroeg ik verbaasd. “Een quarantainegarage.” zei ze nogmaals, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. “Een quarantainegarage? vroeg ik lachend. “Wat moet ik me daar in hemelsnaam bij voorstellen?” “Nou daar leg ik mijn niet-bederfelijke boodschappen twee weken in quarantaine.” Natuurlijk. Briljant. Even later vertelde ze dat onderzoek heeft uitgewezen dat mensen met obsessieve compulsieve stoornissen juist hierdoor beter overleven in oorlogstijden. “Door hun voorzichtigheid?” zei ik. “Ja, maar vooral doordat ze al gewend zijn aan overleven. Dat doen ze al de hele tijd.” Geweldig. Het moet gezegd, ikzelf, met een heel ander kind, adolescent en volwassene in me, met allerlei verstoringen maar geen compulsieve, ben inderdaad even ziek geworden. En zij niet.
Het spel met het leven, hoe (on)eindig is het. Het vrije kind in ons houdt van elke seconde.