De tijd na Pasen krijg ik altijd een dip, meestal de eerste week na Pasen. Net de overwinning van het leven op de dood gevierd, meegegaan en mezelf mee laten voeren in dat magistrale verhaal van liefde die sterker is dan welke dood dan ook… En de dag of de week na Pasen kijk ik om me heen en denk ik: er is helemaal geen klap veranderd. Mensen op de vlucht verdrinken in de zee voor de kust van Europa, dood en verderf wordt er gezaaid, nare ziektes steken de kop op, eilanden in de Pacific zinken langzaam door de stijging van de wereldtemperatuur… moet ik doorgaan? Wat is eigenlijk de overwinning van het leven op de dood? In ieder geval geen ding. In ieder geval niet iets wat vast te houden is. Wanneer je het vast wil houden, dan slaat het leven je het uit handen of, als je het toch vasthoudt, wordt het een strop om je nek. Een valse god. Wat rest ons dan? Panta rhei, alles stroomt. Alles is gegeven en kan doorgegeven worden. Dat dat goed is, daarvan vertellen ons de tekenen. De tekenen van de opstanding van Jezus in het verhaal in de bijbel. De tekenen in ons eigen leven dat het goed is. Niet zoals we willen misschien. Niet zoals we verwacht hadden. Maar ten diepste goed.