In de joods-christelijke traditie waarin ik mezelf graag plaats, is protest een dubbel begrip. Aan de ene kant zijn er altijd stromingen van protest geweest tegen de (uitwassen van) de tijdsgeest, kun je het zelfs als bij uitstek gelovig zien om tegenstem te zijn, altijd, om de ruimte voor God, voor het leven te zoeken. Aan de andere kant is de joods-christelijke traditie ook vaak heel conservatief, wil het graag de oude waarden behouden en bekijkt het protest met afkeuring en grote achterdocht.
In mijn ogen is het ene niet beter dan het andere, hoe zou ik, een klein mens, het onderscheid kunnen maken? Al neig ik, vanwege de verschrikkelijke geschiedenis, naar de stroming van altijd protest. Maar wie heeft de waarheid in pacht? In ieder geval kun je je altijd afvragen: wie wordt met mijn (uitblijven van) protest gediend? De intentie om God en mensen te dienen mag dan hopelijk al genoeg zijn, in alle ontspannenheid. Zo mag ons ploegen, wat soms ploegen op rotsen is naar ons gevoel, plagen worden. Plagen is ploegen met humor en uitdaging, tot het oproepen van verantwoordelijkheid. Frank Farrelly (de founding father van de provocatieve benadering) zei het al: “I do Gods work!” Hij zal dat zeker af en toe gedaan hebben! 😉
Een mooie zomertijd toegewenst!